مهاجرت ایرانیان به هند در عصر صفویه

مهاجرت یا کوچ کردن همواره یکی از راه کارهایی بوده است که انسان را در تلاش خود برای سازگاری با محیط و فائق آمدن بر دشواری ها کمک کرده است. مهاجرت از فلات ایران به شبه قاره هند پدیده ای منحصر به یک دوره زمانی معین نیست، اما به نظر می رسد که این روند پس از تاسیس سلسله های اسلامی در شبه قاره، رشد و اهمیتی ویژه پیدا کرد. با سقوط حکومت ساسانی،دوره ای از مهاجرت ایرانیان (پارسیان) به شبه قاره هند آغاز شد . پس از آن نیز توجه به هند و مهاجرت های گروهی و فردی به شبه قاره استمرار یافت. اما اوج مهاجرت ایرانیان به هند در دوره سلطنت صفویان در ایران و معاصر آنان، گورکانیان (مغولان تیموری) در هند بود. در این پژوهش سعی بر آن شده است که ضمن بررسی چگونگی مهاجرت ایرانیان به هند در این دوره زمانی، به چرایی عوامل داخلی و خارجی این مهاجرت به عنوان مهم ترین هدف پژوهش پرداخته شود . برای دستیابی به عوامل مهاجرت از دو روش توصیفی و تحقیق های تحلیلی و تبینی استفاده شده است. استفاده از نظریه ها و دیدگاه های جامعه شناسان غربی از جمله اورت اس لی و ساستاد و راونشتاین و نظریه پردازان ایرانی همچون لهسایی زاده و زنجانی در خصوص مهاجرت در پژوهش پیش رو سعی شد ضمن معرفی مهم ترین مهاجران ایرانی به هند، عوامل جاذبه و دافعه در این مهاجرت مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است در پژوهش پیش رو ضمن معرفی مهمترین مهاجران ایرانی به هند ، عوامل جاذبه و دافعه در این مهاجرت مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.استقرار امرای فرهنگ دوست تیموری در هند،شهرت دیرینه هند از نظر وجود امکانات و ثروت های مادی، مجاورت شبه قاره با سرزمین های ایرانی،وجود زمینه های گسترده تجاری میان دو سرزمین و جایگاه زبان و ادبیات فارسی در هند از مهمترین عوامل جاذبه برای این مهاجرین بوده است.در این میان تغییر سیاسی و مذهبی حکومت در ایران در دوره صفویه در افزایش انگیزه برای برخی مهاجرین موثر بوده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در میان دلایل مختلف مهاجرین برای مهاجرت،انگیزه های اقتصادی بیشترین سهم را به خود اختصاص داده است.